این اولین و اخرین قتل رژیم تا به غایت ضد بشری ایران نخواهد بود، که افرادی را سوا از خطاههای مبارزاتی خود به دلیل سیاست های ظالمانه و ضد اتنیکی خود، میکشد، افراد و رهبرانی که در قلوب یک ملت جا گرفته اند، خواه ندا باشد که برای پس گرفتن رای خود به میدان امد و مشت خود را بر علیه فرمانده هان سپاه و بیت رهبری به دلیل سرقت رای او و ملیون ها نفر دیگر از مردم ایران به هوا بلند کرد، و خواه عبدالمالک ریگی شخصی که زائده جامعه ایی است که رژیم و دولت ان
جزء فقر و اعدام ارمغان دیگری برای ملت بلوچ نیاورده است، و از انجا که تمام درهای فعالیت های مدنی و مسالمت امیز در ایران دیکتاتورزده بسته است، و هر حرکت مدنی و فرهنگی، با نگاه امنیتی و با اتهام محارب به ان زده میشود، برای مردمی که
حداقل خواسته ان نان و ازادی است، رفتن به طرف مبارزه مسلحانه و قهرامیز تنها راه میماند، و از انجا که تجربه و موسسات
دمکراتیک جای خود را به وزارت اطلاعات و نظامیان کور منش سپاه داده است، امری طبیعی و شاید مورد حمایت مردمی قرار گیرد، چرا که میدان فعالیت های مدنی و فرهنگی با زور اسلحه و زندان ها و اعدام ها بسته شده است. .
اما این به هیچ وجه مبارزه سخت و بی امان مدنی و قانومند را منکر نمیشود، زیرا مبارزه مدنی و فرهنگی حمایت جهانی را ورق خواهد زد.
خواست ندا و عبدالمالک یکی بود، اما شرایط و جایگاههای متفاوتی داشتند، ندا در تهران بزرگ جایی که بعد از تقلب و یا کودتای انتخاباتی رژیم حداقل امکان اعتراض همراه با مردم داشت، و گسیل ملیونی جوانان برای پس گرفتن و بعد ها با شعار براندازی همان خواست ریگی را طلب میکردند، با این تفاوت که در بلوچستان هر حرکت مدنی هر چند که کوچک و ناچیز باشد با مرگ و اعدام و اتهام جاسوس و تجزیه طلب همراه است و به مانند دیگر مناطق اتنیکی و قومی دیگر ایران همچنون
عربستان(اهواز) کوردستان،ترک اذری، و ترکمنستان و غیرو، سزای ان مرگ است و بس...و مهم است بدانیم که شیوه سرکوب ها چه در تهران و چه بلوچستان یکی است، تهران با وجود نفوذ و جمعیت چند ملیونی و بزرگی شهر این امکان برای اعتراض را بوجود اورد، اما در مناطق اتنیکی و مردم غیر حاکم که از سالها پیش سرزمین انان بوسیله نیروهای امنیتی و نظامی سپاه و لباس شخصی ها اشغال شده بود و به دلیل کوچکی شهرها امکان تحرک اعتراضی را از مردم گرفته بود، و حتی حمل دوربین عکاسی و قدم زدن بیش از 3 نفر در شهرها ممنوع میباشد، و علاوه بر ان کوچکی شهر امکان شناسایی را برای ماموران رژیم تا دندان مسلح و بی رحم بسیار افزایش داده است، اما با تمام این احوال مردم غیر حاکم برای ابراز نارضایتی و ضدیت با نظام منحوس ایران به خیابان ها امدند و شهدایی را تقدیم جنبش اعتراضی کردند.
خبر اعدام عبدالمالک بی شک برای مردم ایران و انانی که خواهان ازادی و حقوق شهروندی هستند، خبر خوشایندی نیست، زیرا میدانند که حکومت برای ماندن در قدرت حتی مادر خویش را هم میکشت، و چه برسد به فرزندان خویش،، مردم خوب میدانند که خون ندا و عبدالمالک به گردن رژیم امنیتی و نظامی ایران است، مردم میدانند که خواست ندا و عبدلمالک خواست انان بوده و میدانند که برای سرنگونی این دژخیم حکومتی و ضد بشری باید بهاء داد، و ندا که سنبل اعتراضات مردم در فردای کودتای انتخاباتی است و ریگی که صدای مظلومانه خلق بلوچ را به جهانیان رساند، از یک موضوع حرف میزدند و ان این است، که اتحاد مردم شیوه مبارزاتی انان را علیه جانیان نظام ایران را قانونی و محرز خواهد کرد، حتی اگر مسلحانه باشد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر